Osmanlı İmparatorluğunun sınırları içinde "TERCÜMAN" tanımı ilk kez 29 Ekim 1890 tarihli ve 190 sayılı Nizamnamede belirlenmiştir. Nizamnamenin 1. maddesine göre: "Seyahat maksadiyle vesair suretle Memaliki Devleti Aliyeye gelenlere ücretle tercümanlık etmek isteyenler ile otel ve misafirhane gibi sakin oldukları mahal müdürleri tarafından seyyahine tercümanlık etmek üzere irae olunan kimseler evvelemirde işbu nizamname ahkâmına tevfikan şahadetname almağa mecburdurlar." Bu düzen Birinci Dünya Savaşı ve Mütareke günlerinde bozulmuştur. Elçilik kavasları veya dragomanlar, ayrakçı denen asalaklar, şipşandırlar (ship chandler), çok dil bilen azınlıklar yabancı gezginlerle meşgul olmuşlardır. Cumhuriyet'in ilk yılında kurulan Türk Seyyahin Cemiyeti, yeni devletin henüz resmi turizm teşkilatı bulunmadığı dönemde, tercüman yetiştirmiş ve tanıtma çalışmalarını yönetmiştir. İstanbul Belediyesi"nin Seyyahin Şubesi, mevcut turizm uzmanlarının denetiminde özel bir kurs açmış ve sınavda başarı gösterenleri "Seyyah tercümanı" olarak seçmiştir. Ruhsatsız kimselerin şehir içinde turistlere refakat etmesi kesinlikle yasaklanmıştır. 1925 yılında yayınlanan 2730 sayılı Kararnamenin 1. maddesine "REHBER" sözcüğü de eklenmiştir. Belediyenin himayesinde kurulan ilk meslek derneğinin adı: Müstakbilin (Karşılayıcılar) Cemiyeti'dir.

---